Ölüm korkusu aslında son derece varoluşsal bir korku olup, anladığım kadarı ile sizde tetiklenme nedeni üst üste kayıplar yaşamış olmanız ve zihninizin bunları genellemiş olması...
lakin bu travmatik deneyimler ve yas sendromları haricinde de kaygılı bir insan mısınız*
iki sene önce babanız vefat etmeden ve tüm bu kayıplar yaşanmadan evvel her şey yolunda mıydı yoksa zaman zaman içten içe hissettiğiniz kaygılar ve takıntılar mevcut muydu*
anlattıklarınız yas sendromundan öte kaygı bozukluğu ve biraz da OKB yi andırdı.
neden derseniz... Ölüm korkusu saplantılı bir düşünce olarak geliyor ve diğerleri ile daha fazla zaman geçirmekte kompülsif bir davranış olarak sizi rahatlatıyor sanki*
bunu yapamadığınız zaman da ağlamak istiyorsunuz.
Bütün kayıplarımıza ve kaybedersem ne yaparım dediklerimize ağlama sebebimiz; gittiklerinde bizim hayatımızda bıraktıkları ya da giderlerse bırakacağını düşündüğümüz boşluklarınadır.
yas elbette tutulmalı ama altta yatan kaygılı yapı tedavi edilirse sağlıklı yas sürecinin 6 aylık süreçlerle azalarak 2 yılda tamamlanması gerekmektedir.
ölenin ölüm korkusu yok, o korku size ait... Dini bütün bir insansınız anladığım kadarı ile ve sevdikleriniz cennette... öyle değil mi*
Siz onların boşluğuna ağlıyor ve şu an var olanlara da sıkıca sarılıyorsunuz. Korkmayın, Allah istemedikçe kimseye bir şey olmaz, öyle değil mi*
tavsiyem,
hayatınızı kendinizle doldurmanız; hobiler, çalışmak, yürüyüş vs. size iyi gelecektir.
kendi kendime halledemiyorum diyorsanız terapi alın ama mutlaka bu ölüm korkusu üzerinden geliştirdiğiniz bağımlılık ya da tam tersi bu korkunuz nedeni ile elde ettiğiniz 2. cil kazançların aslında kayıp olduğunu bilerek yeni bir güne adım atın ve
ARTIK KENDİNİZ ile İLGİLENİN...
Öz güven ve hayata bağlılık arttıkça , ego güçlenir ve ölüm korkusu yaşam sevgisine mağlup olur.
Başarılar... yolunuz açık olsun...
Uzm. Psk. Esra Erdogan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder