HAYATI ANLAMAK İLE İLGİLİ BİR KAYGIM VAR...

Zaman zaman yoruluyor insan hani bak şimdi diyorsun yine olmadı Bu kaçıncı ayrılık, bu kaçıncı dönemeç… Durup, durup düz yol arıyorsun ya Bazen anlamak yoruyor seni bazen anlaşılmamak Çöküyorsun… Depresif bir is doluyor gözlerine Kendinden başka herkesi suçluyorsun önce, Sonra öfke yerini bulmuş gibi gelip, kalbinin üzerine çörekleniveriyor hani Yatak yorgan uyku başlangıçta kafi gibi Sonra yaşam kaliten gittikçe düşecek bil ki Bir kuyunun içine çekiliyormuş gibi hissedeceksin korkma, İştah gider, uykular bozulur da… Bazen ağlar bazen boş boş bakarsın Şimdi tam boşluktasın… BOMBOŞSUN… BOŞLUĞU KULLAN Bu boşluğu istediğin gibi doldurabilecek noktadasın aslında Ama göremiyorsun çünkü boşluk seni doldurmuş durumda Oysa bomboşsun, sıfırlamışsın hayatı Bu senin boşluğun, tamamen sana ait, kullan… Tam da buradan başla hayata Yavaş yavaş doldur iç kabını, Sen de sen yoksan, kimin ne önemi var? Henüz bilmiyorsun çocuk Ama öğreneceksin en değerlinin sen olduğunu İçindeki boşluk doldukça anlayacaksın, Boşluğunun aslında senin yatağın Senin de su olduğunu