ÖTEKİNE GÖRE BEN KAVRAMI

Ben ve diğeri ayrımı sanıldığı kadar kolay değildir. Duygularımızı, düşüncelerimizi hatta bakış açımızı diğerinde ki yansımamıza göre değerlendirip, oluşturmayı çok küçük yaşta öğreniriz.

Ben, bebeklik ve ilk çocuklukta annenin gözünde ki bendir.

anne kızgın bakarsa kötü, güzel ve şefkatli bakarsa iyi hissetmeyi doğumdan hemen sonra ki aylarda öğrenmeye başlarız.

Erken çocukluk kişiliğin temelidir.

Bunu yaptığımda anne kızgın, şunu yaptığımda sevgi dolu bakıyor ise ben davranışlarını ona göre ayarlar.annenin gözünde ki yansı ne diyor ise onu doğru diğerini yanlış kabul eder.

sevgi dolu baktığı zaman ki davranışları kodlayarak bu bakışta kendini iyi hissedebilmek için o davranışları tekrar moduna alır.

kötü ve üzgün bakışın olduğu davranışları da yapmamaya gayret eder ki burada durum biraz karışabilir.

eğer anne ruh hali değişken ve çocuğun aynı davranışlarına ikircikli tepkiler veren bir ebeveyn ise o vakit çocukta ki hatlar karışır ve nesne bağlantılarında neyin iyi neyin kötü olduğunu yerli yerine oturtamaz.

örn: bir gün oyuncakları ile oynadığı için ''aferin benim akıllı yavruma'' diyerek çocuğa iyi bir şey yapıyorum duygusunu veren, başka bir gün aynı oyuncaklarla aynı yerde oynadığı halde ''yeter artık bıktım senin bu dağınıklığından'' diye azarlayan bir anne modeli yukarıda ki bilgiye açık bir örnektir.

elimizde kafası karışmış bir çocuk var şimdi...